Birinin bana şarkı dinletmesini, 'bak dur şimdi şunu dinle' demesini pek sevmiyorum. Şarkı hakkında yorum yapmam, onu hemen oracıkta beğenmem ya da yermem gerekiyormuş gibi geliyor. Halbuki şarkıları öyle sevmem. Onları sevmeye ya da sevmemeye karar verişlerim bir sürü başka şeyle de ilgilidir. Kimseye de şarkı dinletmem. Onların da benimkine benzer hassaslıkları olabilir çünkü. Ama bazen, başka şeylerde de olduğu gibi, heyecanlanıp dinletiyorum. Yüzlerine bakıyorum, benim hissettiğimi hissederler mi acep diye. Nafile. Neden böyle bir şey olsun ki. Mucizelere inanmam.
Zaten şarkılar hakkında 'İskandinav Usulü Minimal ve Melankolik', '60'ların asi ruhunu cazırdayan gitarlarla yeniden diriltiyor' ya da, 'Punkın kraliçesi bu son şarkısında ananızın elinden öpüyor' gibi cümleler de kuramıyorum.
