küçükken 'buz patencisi' olmak istiyordum. annem, "olamazsın" diyordu. "türkiyede'ki tek buz pisti ankara'da ve biz oraya gidemeyiz." annem evden çıkasıya, köpüklü sular yapıp parkelerde kaymam. pijamamı çekip çekip. simler sürüp sürüp... bir haftasonu babanneme giderken annemle yolda cem karaca'yı gördük. birlikte, uzaktan da olsa bir sanatçı görmek, bizi birbirimize yakınlaştırdı sanki. yani ikimiz de kendimizi cem karacayı görmeden önceki halimizden daha 'bilgili' filan hissettik. ben, 'cem karaca'yı gördüğümüze göre buz patencisi de olabilirim' diye düşündüm. eminönü sahilinde durup, boğazı seyrettik. bol soğanlı balık ekmeklerimizden ısırırken annem birden, 'belki istanbul'a da açılır buz pisti yakında' dedi, göz kırptı.
